ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ မိုးရာသီ

17:01 Posted by ေက်ာပိုးအိတ္

ခုတေလာ ရာသီဥတုကလဲ အံု ့မိႈင္းျပီး ၂၄နာရီနီးနီး မိုးကရြာေနတယ္။ ရာသီဥတုေတြထဲမွာ ကြ်န္မက မိုးရာသီကို အၾကိဳက္ဆံုးပါဘဲ။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ မိုးရာသီမွာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး စိမ္းစို ေတာက္ပေနလို ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက မိုးရာသီကို မၾကိဳက္ပါဘူး။ လူတစ္ကိုယ္ အၾကိဳက္တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလား။

မိုးမ်ားစရြာျပီဆိုတာနဲ ့ မိုးမႈန္ေလးေတြ ကြ်န္မကို လာစင္မယ့္ေနရာေလာက္မွာ ကြ်န္မ အျမဲရပ္ေနတတ္တယ္။ မိုးမႈန္ေတြ မ်က္ႏွာကို လာထိတဲ့ အရသာဟာ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အရမ္းကို ႏူးညံ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေတြးခ်င္ရာ ေတြး၊ ေငးခ်င္ရာေငးနဲ ့ ဘ၀ဟာ ျပီးျပည့္စံုေနခဲ့တယ္။

ခုလဲဘဲ မိုးက အရမ္းရြာေနတယ္။ ကြ်န္မလဲ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကိုစားပြဲေပၚပစ္ထားလိုက္ျပီး ျပဳတင္းေပါက္ နားမွာ မတ္တပ္ ရပ္ေနမိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ မိုးကတိတ္သြားျပီး ေနရာင္ေလးထြက္လာပါတယ္။ မိုးတိတ္ျပီး စမွာ ေနေရာင္ထြက္လာတာအရမ္း ကိုလွပါတယ္။ မိုးမႈန္ပါးပါးေလးေတြက ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေရာင္စံုျဖာ လက္ေနပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းကဆို မိုးရြာျပီဆိုတာနဲ ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာရိပ္ကို ၾကည့္ေနရတယ္။ မိုးေရခ်ိဳးခ်င္လို ့ေလ။ ေမေမက ခ်ိဳးေစလို ့မ်ား ေျပာလိုက္ရင္ အိုးးးးးးး အရမ္းေပ်ာ္တာဘဲ။ မိုးေရထဲမွာ ေမာင္ႏွမေတြ ေဘာလံုးကန္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ သူမ်ားအိမ္က ေရတေလွ်ာက္ေအာက္မွာ၀င္ျပီး အလုအယက္ မိုးေရခံျပီးလုခ်ိဳးၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဆို ႏႈတ္ခမ္းေတြျပာ၊ ဂတ္ဂတ္တုန္၊ လက္သည္းေတြ ပဲၾကီးေရခြံလို တြန္ ့ေနတာေတာင္မွ မေတာ္ခ်င္ေသးဘူး။

ေမေမက ေတာ္လို ့ရျပီလို ့ေျပာတဲ့အခါမွ အိမ္ေပၚတတ္တာ။ တစ္ခါတစ္ရံဆို မိုးရြာေနေပမယ့္ ေမေမနဲ ့အတူ ေစာင္ျခံဳျပီး ေကြးၾကေသးတယ္။ အဲဒိခ်ိန္ဆို ေမေမက အျမဲပံုေျပာျပတယ္။ မိုးေအးေအးမွာ ေကြးရတဲ့ အရသာ ကလဲ
ဘယ္ရာသီနဲ ့မွမတူဘူး။

စာၾကည့္ရတဲ့ ညေတြမွာဆို မိုးရြာရင္ တယ္ျပီး မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ မိုးေအးေအးမွာ ဘာသာျပန္စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ဴး ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊မင္းလူ၊ နီကိုရဲ အဲလိုစာအုပ္ေတြနဲ ့ေအးေအးေဆးေဆး ျငိမ့္ခ်င္တာ။

မိုးတြင္းဆို အသီးအႏွံ အစားအေသာက္ေပါတယ္။ ပန္းေလးေတြ အမ်ားၾကီး ဖူးပြင့္ၾကတယ္။ျပီးေတာ့ေက်ာင္းေတြ လဲျပန္ဖြင့္တယ္။

ေတာင္သူဦးၾကီးေတြအတြက္လဲ မိုးရာသီမွာ လုပ္ငန္းခြင္ေတြ၀င္ၾက၊ ေခ်ာင္းေတြေျမာင္းေတြမွာလဲ ေရေတြျပည့္လို ့ တံငါသည္ေတြလဲ ၀မ္းစာဖူလံုၾကနဲ ့။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲေနာ္။

ရွင္တို ့ေရာ ဘယ္ရာသီဥတုကိုၾကိဳက္လဲ။

ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူး အိပ္မက္မ်ား

07:14 Posted by ေက်ာပိုးအိတ္

ကြ်န္ေတာ္မိန္းမယူခ်င္ေနတာ ၾကာေနျပီဗ်။ စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္မယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ယူမယ္လို ့ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။

• ကြ်န္ေတာ္ယူမယ့္ မိန္းမက လူတကာကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အလွဘုရင္မ ျဖစ္စရာမလိုပါဘူး။ ကိုယ္လံုး ေသးေသးသြယ္သြယ္နဲ ့ ခ်စ္စရာေကာင္းရင္ေတာ္ပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ရယ္စရာေျပာရင္ လိုက္ရယ္ တတ္ရမယ္။

• ကြ်န္ေတာ္ယူမယ့္မိန္းမရဲ ့အိမ္ ဘယ္လိုပံုစံရွိတယ္ဆိုတာ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ အိမ္က်ယ္ရင္ျပီးတာဘဲ။

• မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုရင္ ကုန္က်စားရိတ္တစ္၀က္ဆီခံမယ္။ကြ်န္ေတာ္ယူမယ့္ မိန္းမက တစ္၀က္၊ သူ ့ မိဘက တစ္၀က္ေပါ့။

• သူ ့ရဲ ့က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္မယ္။ ခ်ိဳလြန္းတဲ့အစာေတြ ဥပမာ ေစ်းၾကီးေပးရတဲ့ ေခ်ာကလက္ကို သူ ့ လက္ဖ်ား
နဲ ့ေတာင္ မထိေစရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဘဲစားမယ္။

• ကြ်န္ေတာ္ယူမယ့္မိန္းမဟာ ေခတ္နဲ ့တေျပးညီ စတိုင္လ္က်က်၀တ္ႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ဆင္ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းၾကီးလြန္းတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ မျဖစ္ေစရဘူး။

• ထမင္းဟင္းကို သူမ ဘယ္လိုဘဲခ်က္ခ်က္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္အေရးမၾကီးဘူး။အရသာရွိရင္ေတာ္ပါျပီ။

• ျမန္မာဟင္းလ်ာေတြဲ ခ်က္စရာမလိုပါဘူး။ဒီေန ့ျမန္မာအစားအစာ၊ ေနာက္ေန ့ကုလားအစားအစာ၊ ေနာက္ေန ့တရုတ္ အစားအစာ စသည္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲျပီးေတာ့ ခ်က္ရင္လဲ လက္ခံပါတယ္။ ဒီအတြက္ေတာ့ သူမကို လံုး၀ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားတယ္။

• အ၀တ္ေလွ်ာ္ရမယ္။ မီးပူတိုက္ရမယ္လို ့သူမကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာမွာမုဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ၀တ္မယ့္ အ၀တ္အစားကေတာ့ အျမဲသန္ ့ေနရမယ္ေနာ္။

• အိမ္ကို သန္ ့ရွင္းဘို ့သူမကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူမ ရဲ ့အသိ စိတ္နဲ ့သူမလုပ္ပါလိမ့္မယ္။

• လွဲက်င္းေလွ်ာ္ဖြတ္ရလို ့သူမပင္ပမ္းေနျပီဆိုၾကပါစို ့။အဲဒိအခါက်ရင္ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ အနားယူ ခိုင္းမယ္။ အေမာေျပျပီဆိုမွ က်န္တဲ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကို ေဆးခိုင္းမယ္။

• ေစ်းကိုေတာ့ အျမဲအေဖာ္လိုက္ေပးမယ္။ အသြားမွာ ေစ်းျခင္းေတာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ဘဲကိုင္ေပးမယ္။ အျပန္က်မွ သူမကို အလွည့္ေပးမယ္။

• ကြ်န္ေတာ္သေဘာနဲ ့တိုက္ဆိုင္တာမွန္မမွ် သူမေျပာတာကို ကြ်န္ေတာ္ လက္ခံနားေထာင္ေပးမယ္။

• သူမရဲ ့အသက္ကို ကြ်န္ေတာ္တန္ဘိုးထားမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ ့လက္ထဲကို ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ထည့္ေပး မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူဆိူးသူခိုးေတြက ေပါတယ္မဟုတ္လား။ ေငြရွိရင္ အႏရယ္ ရွိတယ္မဟုတ္လား။

• ကြ်န္ေတာ္ေျပာသမွ်အမိန္ ့ကို နာခံရမယ္လို ့ဘယ္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္ တာေတြ ျဖည့္စည္းေပးရင္ေတာ္ပါျပီ….. မျဖည့္ႏိုင္ရင္ေတာ့လား

• ဒါဆို ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွာပါေစေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။


ေဖာ္၀က္ေမးလ္ကေန ရတာပါ။ ထံုးစံအတိုင္းပါဘဲရွင္။ မူရင္းေရးသားသူ မပါလားဘူး။ မိန္းမစိတ္ကူးကိုေတာ့ ကြ်န္မထင္တယ္ ။ မမႏိုင္းႏိုင္းစေနဆီမွာ ဖတ္ဘူးသလိုဘဲ။ ဘာလို ့မေသခ်ာတာလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မ လည္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ေတြက မ်ားလြန္းလို ့မမွတ္ မိတာလဲပါတယ္။

မူရင္းေရးသားသူသိခဲ့ရင္ ေျပာေပးပါေနာ္။ ကြ်န္မ ျပန္ထည့္ေပးပါ့မယ္။

ေၾသာ္ ေမ့လို ့။ အဓိက မွာခ်င္တာက ဒီလိုေယာက်ာၤးယူမယ္ဆို ေသဘို ့သာျပင္ထားေတာ့ေနာ္။
မိန္းကေလးေတြအတြက္ ပညာေပးထားတာ။
း)

ေက်ာပိုးအိတ္ဆိုရင္ေတာ့ ယူဘူးေတာ့။ ဒီလိုေယာက်ာၤးမ်ိဳး။ အပ်ိဳၾကီးဘဲ လုပ္ေတာ့မယ္။ ဘယ္ႏွယ္ေတာ္။
း)

ငယ္ဘ၀ကို သတိရေစတဲ့ အစားအေသာက္မ်ား

23:07 Posted by ေက်ာပိုးအိတ္

ငယ္ဘ၀ကို သတိရေစတဲ့ အစားအေသာက္မ်ားတဲ့။ မမ မဟာဆန္က ခ်စ္စရာေကာင္းစြာ တဂ္လာတယ္။ ဒီေတာ့လဲ ေရးရေတာ့တာေပါ့။
း)

ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာပိုးအိတ္က အဖြားနဲ ့ေနရတာ မ်ားတယ္။ ေဖနဲ ့ေမက တာ၀န္အရ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေနရာအႏွံ ့ ကို ေျပာင္းေနရတာဆိုေတာ့ ငယ္လြန္းေသးတဲ့ ကြ်န္မကို မေခၚသြားဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မက အဖြားေတြ၊ အေဒၚေတြ လက္ထဲမွာ ၾကီးလာခဲ့တယ္။

အဖြား( အေမၾကီး) က ေရွးေဟာင္းအဖြားဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုမုန္ ့ဆို သူလုပ္ေကြ်းတာ မ်ားတယ္။ ငယ္ငယ္က ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကြဲ ေတြနဲ ့လုစားခဲ့တာက ထမင္းေျခာက္ေၾကာ္ပါ။ ေဒၚေလးက ထမင္းေျခာက္ေတြ လွမ္းထားျပီး ေၾကာ္ေကြ်းတယ္။ ေဘးနားမွာက ေရခဲေရ အဆင္သင့္နဲ ့။ ေမာင္ႏွမေတြ စားလိုက္၊ ေရေသာက္လိုက္နဲ ့ ညစာက်ေတာ့ ဗိုက္ေတြပြျပီး ထမင္းမစားႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ။ ေကာက္ညွင္းေပါင္းစားတိုင္း ေမကလက္သီးဆုတ္နဲ ့ဆုတ္ျပီး ေပးတတ္ တယ္။ ႏွမ္းေတာင္းေလးကိုျဖဴးျပီး ေမဆုတ္ေပးတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းက ခုထိစားေနရတုန္းဘဲ။

မနက္ေစာေစာထတဲ့ေန ့ဆို ေမနဲ ့လမ္းထိပ္က ဘိန္းမုန္ ့ဆိုင္သြားတယ္။ ဆီရယ္ ၾကက္ဥရယ္ အိမ္ကယူသြားျပီး
ဘိန္းမုန္ ့သြား၀ယ္ၾကတယ္။ ျပန္လာျပီဆိုတာနဲ ့ မၾကီးက ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးထားတယ္။ ဘိန္းမုန္ ့နဲ ့ေကာ္ဖီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မက ဘိန္းမုန္ ့စားရင္ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ ့စားတာမ်ားတယ္။

ကြ်န္မတို ့ အိမ္မွာက ေတာ္ရံုဆို ၀ယ္မစားရဘူး။ အိမ္မွာခ်က္တာမ်ားတယ္။ အျပင္မွာ ၀ယ္စားရင္ မသန္ ့တာနဲ ့ အခ်ိဳမႈန္ ့ မ်ားတာနဲ ့ ။ ဒီေတာ့ ေတာ္ရံုဆို အိမ္မွာဘဲ ခ်က္စားၾကတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္မ ၅တန္းေလာက္တုန္းက အိမ္မွာခ်က္စားတဲ့မုန္ ့ဟင္းခါး။ အရမ္းစားေကာင္းတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ စားလိုက္မွန္းမသိဘူး။ ျပန္ေတာင္အန္ထြက္တယ္။ အဲဒိကတည္းက အိမ္မွာ နာမည္ေျပာင္းေခၚေတာ့တယ္။ အစားပုတ္တဲ့။
း)

ေနာက္ေတာ့ ေဖေျပာင္းရတဲ့ ကသာကို လိုက္သြားတယ္။ ကြ်န္မ ၆တန္းေလာက္မွာ ေက်ာင္းပိတ္လို ့ ေမကလာ ေခၚတာနဲ ့ လိုက္သြားတယ္။ အဲဒိမွာ ကြ်န္မ ေခါပုတ္စစားဘူးတာ။ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ ဆားနဲ ့တို ့တို ့ျပီး စားတာ။ ခုထိမွတ္မိ ေနတုန္းဘဲ။ ျပီးေတာ့ ဇီးသီးအခ်ဥ္ခ်က္လားမသိဘူး။ ၀န္ထမ္းမိန္းမတစ္ေယာက္က ခ်က္ျပီး လာပို ့ေပးတာ။ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ေလး နဲ ့ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းတယ္။

ျပီးေတာ့ ရွမ္းျပည္ေျပာင္းရေရာ။ အဟဲ အစားပုတ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္တာေပါ့။ ရွမ္းျပည္မွာက ရွမ္းအစား အစာေတြ ေကာင္းတယ္ေလ။ ၅ရက္တစ္ေစ်းေန ့ေတြဆို ေစာေစာထျပီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲမွာ အေငြ ့ တစ္ေထာင္း ေထာင္းထေနတဲ့ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားခဲ့တာေတြ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္းစားခဲ့တာေတြ၊တို ့ဟူးေႏြးစားခဲ့တာေတြ။ ေမကေစ်းထဲကေန
ရွမ္းမုန္ ့ညွင္းခ်ဥ္ ေတြ၀ယ္လာတယ္။ ကြ်န္မက အဲဒါေတြႏိႈက္ႏိႈက္စားတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မ အမက မီးေလး လာမၾကီး မုန္ ့ ဖတ္၀ယ္လာတယ္ ။ မုန္ ့ဖတ္နဲ ့နယ္စားမယ္တဲ့။ အဲဒိကေန ကြ်န္မ အသုတ္ကို စားတတ္လာတယ္။

ေနာက္သၾကၤန္ဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက ရန္ကုန္သၾကၤန္ဘဲေပ်ာ္တယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ရန္ကုန္ျပန္ဘို ့ အျမဲပူစာခဲ့တယ္။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ အဲဒိအခ်ိန္ဆို ေမာင္ႏွမေတြအကုန္လံုးက အဖြားအိမ္မွာ ဆံုၾကတယ္ေလ။ အဖြားအိမ္ေရွ ့မွာ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) မ႑ပ္ထိုးျပီး ေရကစားရလို ့။ အဲဒိေန ့ေတြဆို အစားေတာ္ေတာ္စံုတယ္။

အေဒၚေတြက ေရကစားရင္းနဲ ့စားရေအာင္ သရက္သီးကို ငံျပာရည္၊ ငရုတ္သီးမႈန္ ့နဲ ့ နယ္ေပးထားတယ္။ အမ်ားၾကီးဘဲ။ စားလိုက္၊ ေရကစားလိုက္နဲ ့။
း)

၈တန္းႏွစ္ေလာက္မွာ ပထမဆံုး အျပင္မွာ ေၾကးအိုးစေသာက္ဘူးတယ္။ ေၾကးအိုးဆိုတာ ၾကားသာၾကားဘူးတယ္။စားဘူးေသး ဘူးေလ။ အဲဒိေတာ့ က်ဴရွင္အဆင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ေၾကးအိုးသြားေသာက္ၾကတယ္။ လာခ်ေပးတုန္းက ေအာင္မေလး ကုန္ပါ့မလား နင့္ေၾကးအိုးဆိုတာၾကီးကလဲ ထည့္ထားတာ မ်ားလွခ်ည္လားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ စားလိုက္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့စကား မ်ားလိုက္နဲ ့ ေဟာ အခ်ိန္တန္ေတာ့လဲ ကုန္သြားတယ္ေတာ့။

ငယ္ငယ္တုန္းက အရမ္းၾကိဳက္ခဲ့အစားေတြထဲမွာ မုန္ ့ဘိုင္းေတာင့္ (စာလံုးေပါင္းမွားႏိုင္ပါတယ္) အရမ္းၾကိဳက္ ပါတယ္။
မုန္ ့ဘိုင္းေတာင့္ကို ဆီနဲ ့နယ္ျပီးစားရတဲ့အရသာ ခုေျပာေနရင္းေတာင္ မ်က္စိထဲျမင္လာတယ္။

ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တို ့၊ ၾကာဇံေၾကာ္တို ့၊ မုန္ ့ဟင္းခါးေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ စားခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေဖက ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚဘက္ ေျပာင္းရတယ္။ ငါးပိ ငါးေျခာက္သိပ္ေပါတဲ့ေနရာဆိုေတာ့ အိမ္မွာ အလွ်ံပယ္ဘဲ။ အဲဒိေနာက္ပိုင္း ငါးေျခာက္ဖုတ္ အရမ္းၾကိဳက္လာတယ္။ ငါးပိေထာင္းကို သံပရာရည္ညွစ္ျပီး ထမင္းနဲ ့စားတတ္လာတယ္။

တစ္ေန ့ ေန ့ခင္းအိပ္ယာႏိုးေတာ့ ဗိုက္ဆာလာတယ္။ ေမဗိုက္ဆာတယ္လို ့ ပူဆာေတာ့ ေမက ငါးပိရည္ရယ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ရယ္၊ ဆီရယ္ နယ္ေပးျပီး သရက္ကင္းတို ့စရာေလးနဲ ့စားခ်င္စရာ ျပင္လာေပးတယ္။ ဆန္ကလဲ ေကာ့ေနေအာင္ေကာင္းေနေတာ့ စားေကာင္းလိုက္တာ။ စားေကာင္းတယ္ဆိုတာကလဲ ေမကခြံ ့ေကြ်းတာကိုး။

ျပီးေတာ့ ေန ့လည္ဘက္ေတြမွာ သားအမိေတြ ပ်င္းပ်င္းနဲ ့ လက္ဖက္သုတ္စားတယ္။ ေဟာ ၾကိဳက္သြားျပန္ေရာ။ လက္ဖက္ကေတာ့ မ်ိဳးရိုးနဲ ့ကို ၾကိဳက္တာ။ ေမကလက္ဖက္ ႏွပ္တဲ့ေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လက္စြမ္း ထက္တယ္။ လက္ဖက္ကို နယ္ေပးထားျပီး ဆီစိမ္ထား။ ကြ်န္မတို ့က ႏိႈက္စား။ ေၾသာ္ လက္ဖက္ ဆိုလို ့ ကြ်န္မစားတဲ့ လက္ဖက္က အေၾကာ္စံုပါဘူးေနာ္။ အဘိုးၾကီးသုတ္လို ့ေခၚတဲ့ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ရယ္ ႏွမ္းရယ္။ ျပီးေတာ့ မပါမျဖစ္ ဒညင္းသီးရယ္ ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးရယ္ေပါ့။

ေနာက္ ဘားအံကိုေျပာင္းရေတာ့ ဘာတဲ့ မွ်စ္တာလေပါ့တဲ့။ ေကာင္းတယ္ေတာ့ စားရတာ။ ေမာ္လျမိဳင္ဘက္ကို ေျပာင္းရေတာ့ ဒူးရင္းသီးေတြ ေပါလိုက္တာ။ စားတာေတာင္ အပင္ေအာက္မွာ စားတာ။ ေနာက္ ေဖ့အသိ တစ္ေယာက္က မင္းဂြတ္ျခံေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပိုင္တယ္။ သူ ့မွာ စာဆိုေတာင္ရွိေသးတယ္။ တစ္ပင္ကို တစ္လံုး၊ တစ္လံုးကို တစ္မႊာတဲ့။ စားႏိုင္တဲ့သူကို သူ ့ျခံတစ္၀က္ေပးတယ္တဲ့။ သူ ့ျခံက အဲဒိေလာက္က်ယ္တာ။ မ်က္စိတစ္ဆံုးဘဲ။

တကယ္ေတာ့ေလ အဲဒိအစားေတြသာ ခ်ေရးရမယ္ဆို ေတာ္ေတာ္မ်ားေနမယ္။ စာဖတ္သူေတြလဲ မ်က္စိေညာင္း ေနမယ္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္မယ္ဆို ကြ်န္မက ျမန္မာအစားအစာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကိဳက္တယ္။ ဒါမယ့္ ဆီမ်ားတဲ့ ပုသိမ္ဟာလ၀ါတို ့၊ မန္းေလး ထိုးမုန္ ့တို ့ သိပ္မစားျဖစ္ဘူး။

မမ မဟာဆန္ေရ။ သမီးေလး အိပ္ယာထဲမွာ ျဖစ္ညွစ္စဥ္းစားျပီးေရးေပးလိုက္တယ္ေနာ္။ ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါ တယ္။
း)

ေၾသာ္ ေျပာဘို ့က်န္ခဲ့တယ္။ ေမကေလ ကြ်န္မ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္တိုင္း ခုထိ ထမင္းခြံ ့ေကြ်းတုန္း။ ေမခြံ ့ေကြ်းတဲ့ ထမင္းေတြက ခုထိ စားေကာင္းေနဆဲဘဲ။ ေမက စိတ္ရွည္တယ္။ ကြ်န္မကို ထမင္းခြံ ့ေကြ်းတိုင္း။ တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္မက ကေလးငယ္ေလးေတြ ထမင္းကို မ်ိဳမခ်ဘဲ ငံုထားသလိုငံုထားရင္ အဲခ်ိန္ဆို ေမက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ပံုမွန္ဆို
အျမဲခြံ ့ေကြ်းတယ္။

ရွာေဖြေနဆဲေန ့ရက္မ်ား

22:48 Posted by ေက်ာပိုးအိတ္

ကြ်န္မေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးက ကြမ္းသီးပင္ေတြ၊ ရာဘာပင္ေတြ ေပါမ်ားတဲ့ သာယာေသာ ေတာရြာေလး တစ္ရြာမွာပါ။ သာယာျပီးေနခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ရြာေလးမွာ ကြ်န္မအလုပ္လုပ္တယ္။ ကြ်န္မတို ့အဖြဲ ့မွာ ကြ်န္မ အပါအ၀င္ ဆရာ၀န္ ၃ေယာက္ နဲ ့ အျခားအကူေတြပါတယ္။အဲဒိမွာ အလုပ္ရျခင္းကလဲ ကြ်န္မသူနဲ ့ေတြ ့ဘို ့ အေၾကာင္းဖန္လာသလိုပါဘဲ။

တစ္ေန ့တစ္ေန ့ လူနာေတြနဲ ့နဘန္းလံုးေနတဲ့ ကြ်န္မရဲ ့ဘ၀ထဲကို သူ မထင္မရွား စတင္ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ တစ္ေန ့ ေနမေကာင္းလို ့သူကြ်န္မတို ့ေဆးခန္းကိုလာျပတယ္။ လူနာေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာမွ သူလိုကိုယ္လို မထူးျခားတဲ့ သူ တစ္ေယာက္ပါ။

လူနာတစ္ေယာက္ ကိုယ္အရမ္းပူေနတာ သတိေတာင္ လစ္ခ်င္ေနတယ္လို ့ လာေျပာေတာ့ ကြ်န္မ လူနာဆီကို နားၾကပ္ဆြဲျပီး အေျပးအလႊားသြားခဲ့မိတယ္။

အဖ်ားတတ္ေနတဲ့ လူနာကို ကိုယ္ပူက်ေဆးတိုက္ေပးျပီး ျပန္အလွည့္မွာ ကြ်န္မမ်က္စိထဲ တစ္စံုတစ္ခုကို ျမင္ လိုက္္ရတယ္။ ကြ်န္မ မ်က္စိဘဲမွားတာလားဆိုျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေသခ်ာပါ တယ္။ သူ ့ခါးၾကားမွာ ထိုးထားတာ ေသနတ္တစ္လက္ပါ။

ေသနတ္နဲ ့လူနာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒိအေတြးေတြက ကြ်န္မကို ဆက္မေတြး
မိေအာင္ လူနာေတြနဲ ့ဆက္ျပီး အလုပ္မ်ားေနခဲ့ရတယ္။

ကြ်န္မလူနာတစ္ေယာက္ကို ေဆးေပးဘို ့ေခၚလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့လူနာရွင္က မလာဘူး။ စိတ္ ကလဲတိုေနျပီ။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ညေန ၃နာရီထိုးတာေတာင္ ကြ်န္မတို ့ထမင္းမစားရေသးလို ့။ ကြ်န္မ လူနာ ကိုေခၚေနတဲ့ အသံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားပံုရတယ္။ အျပင္က ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္ ေျပး၀င္လာတယ္။

ကြ်န္မတို ့ေဆးခန္းဖြင့္ထားတဲ့ေနရာက အမဲေရာင္နယ္ေျမထဲမွာပါ။ တကယ္ဆို ကြ်န္မတို ့ေဆးခန္းထဲကို လက္နက္ယူေဆာင္ ခြင့္မျပဳထားပါဘူး။ စာတမ္းေတြလဲခ်ိတ္ထားပါတယ္။ ခုလက္နက္နဲ ့ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က ေဆးခန္းထဲေျပး၀င္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုသြားတယ္။ ကြ်န္မက ဒီမွာ ေဆးခန္းထဲကို လက္နက္ ယူေဆာင္
ခြင့္မျပဳလို ့ေရးထားတာ မင္းေတြ ့တယ္ေနာ္ လို ့ေျပာေတာ့ ေခ်ေခ်ငံငံဘဲ ဟုတ္ကဲ့ ေတြ ့ပါတယ္ခင္ဗ်ားတဲ့။

ရန္လိုေနတဲ့ ကြ်န္မကို ေခ်ငံစြာျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကြ်န္မေတာ္ေတာ္ရွက္သြားတယ္။ အဲဒိေတာ့ ေလသံတင္း ေနတာကို နည္းနည္းေလွ်ာ့ခ်ျပီး ဘာလို ့၀င္လာတာလဲေမးလိုက္မွ အဲဒိ ရဲေဘာ္ေလးက ဆရာမေခၚေနတဲ့ နာမည္က ကြ်န္ေတာ္
တို ့ဗိုလ္ၾကီး နာမည္ပါခင္ဗ်ာ။ ခုနက အဖ်ားတတ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ၾကီးနာမည္ပါတဲ့ေလ။

ကြ်န္မလဲ ဘာမွမေျပာဘဲ လုပ္စရာရွိတာေတြ ျပန္လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဖ်ားတတ္ ေနတဲ့လူနာက ကြ်န္မဆီထလာျပီး ေဆးလာယူတယ္။ ကြ်န္မလဲ တာ၀န္ေက် သူ ့ကိုရွင္းျပေပးခဲ့တယ္။ဘယ္ေဆး ဘယ္အခ်ိန္ေသာက္ရန္ ေျပာလိုက္တယ္။ သူကေျပာတယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္တဲ့။ ေအးစက္စြာနဲ ့ ရပါတယ္လို ့ ကြ်န္မျပန္ေျပာခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ ့ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာ သူေဆးခန္းကို မၾကာမၾကာလာေနေတာ့တယ္။ ဆင္ေျခကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပး တတ္ လာတယ္။
သူ ့ရဲေဘာ္ေနမေကာင္းလို ့ ဘာညာနဲ ့။ ဒါေပမယ့္ ရဲေဘာ္ေတြၾကည့္ေတာ့လဲ ေနမေကာင္းတဲ့ပံု မထြက္ပါဘူး။ ေဆးခန္းကို ေရာက္ေနမွေတာ့ လာမျပနဲ ့ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။

ေနာက္ေတာ့ျပစရာ လူနာကလဲ တပ္ရင္းတစ္ရင္းလံုးကုန္ျပီနဲ ့တူပါတယ္။ လူနာျပ မလာေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ သူက ေနာက္ တစ္မ်ိဳးဇာတ္လမ္းထြင္လာတယ္။ ကြ်န္မအတြက္တဲ့ ေတာထဲက သစ္ခြေတြ ယူယူလာတယ္။ ဒီလို လာလာေနေတာ့ ကြ်န္မကို အားလံုးက ၀ိုင္းစေနၾကတယ္။

ကြ်န္မအရမ္းစိတ္ရႈပ္ေနတယ္။ အဲဒိလိုစစေနတာ ကြ်န္မဘယ္လိုမွ သီးမခံႏိုင္ပါဘူး။ ရန္သြားေတြ ့ရေအာင္လဲ သူကဘာမွ မေျပာတာ။ ဘယ္လိုပံုနဲ ့ရန္သြားျဖစ္မလဲေနာ္။

ေဆးခန္းေရွ ့က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ပံုမွန္လိုေရာက္ေရာက္ေနတတ္တဲ့သူ ့ကို ၾကားထဲကေန ကြ်န္မၾကည့္မရ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒိေန ့က ကြ်န္မလူနာပါးတာနဲ ့ ကြ်န္မတို ့အဖြဲ ့ကဆရာ၀န္ရယ္ ၊ ကြ်န္မရယ္ သူထိုင္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္မွာ သြားထိုင္မိတယ္။

ကြ်န္မတို ့လာတာေတြ ့တာနဲ ့သူကလဲထလာျပီး ဘာညာနဲ ့လာေရာတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကည့္မရတဲ့ ကြ်န္မက ဗိုလ္ၾကီး
တို ့ေတာ္ေတာ္အလုပ္ပါးေနပံုဘဲေနာ္။တစ္ေန ့တစ္ေန ့ ေဆးခန္းနားမွဘဲေတြ ့ရတယ္လို ့ေျပာလိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရွက္သြားပံုရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအးေဆးပါဘဲ ကြ်န္မကို ျပန္ရွင္းျပသြားတယ္။

ဒီေနရာက အမဲေရာင္နယ္ေျမျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လံုျခံဳေရးအရ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနတာပါ။ ျပီးေတာ့ အထူး ညႊန္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ ဒီေဆးခန္းကို လာေစာင့္ေရွာက္ေနတာပါတဲ့။ ကြ်န္မလဲ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီစကား၀ိုင္းထဲကေန ကြ်န္မထြက္လာခဲ့တယ္။

ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ကြ်န္မတစ္ခုခုကို သတိထားမိေနတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မကို ေစာင့္ၾကည့္တတ္တဲ့ သူ ့ကိုမေတြ ့ရေတာ့ဘူး။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဟာတာတာနဲ ့ပါဘဲ။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ ေနေတာ့
သူ ့ကိုယ္စား ေနာက္တစ္ေယာက္ လာတာေတြ ့တယ္။ ကြ်န္မေမးခ်င္တဲ့ စကားကုိ အလိုက္သိစြာနဲ ့ ေနာက္ေျပာင္းလာတဲ့ ဗိုလ္ၾကီးက လာေျပာေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သိလိုက္ရတာက သူတို ့တပ္ ေျပာင္းသြားျပီတဲ့။

၂လေလာက္ေနေတာ့ ကြ်န္မသူ ့ကို ျပန္ေတြ ့ပါတယ္။ ျပန္ေတြ ့တယ္ဆိုတာက သူကကြ်န္မကို လာေတြ ့တာပါ။ ဒီညေန
သူေရွ ့တန္းထြက္ရမယ္တဲ့။ ကြ်န္မကို ေတြ ့ခ်င္လြန္းလို ့ လာခဲ့တာပါတဲ့။ ရုတ္တရက္ ကြ်န္မလဲ စိတ္ပူ သြားတယ္။ ေဘးရန္ကင္းဘို ့ကြ်န္မဆုေတာင္းေပးပါ့မယ္ဆိုတဲ့စကားက ကြ်န္မႏႈတ္ခမ္းကေန ဘာလို ့အလြယ္ တကူ ထြက္လာရတာလဲ။ ကြ်န္မ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး။

သူကလဲ အံ့ၾသစြာနဲ ့ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ ကြ်န္မဖတ္ဘို ့တဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ေပး ခဲ့တယ္။ သူေျပာခ်င္တာေတြ စာအုပ္ထဲမွာပါတယ္တဲ့။ ဖတ္ေပးပါတဲ့ ေျပာေနတုန္းမွာဘဲ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဗိုလ္ၾကီးသြားရေအာင္တဲ့။ လာေခၚတဲ့ရဲေဘာ္ေလးနဲ ့သူပါသြားတယ္။

သူျပန္သြားမွဘဲ ကြ်န္မ အခန္းထဲျပန္၀င္လာျပီး သူေပးခဲ့တဲ့စာအုပ္ေလးကို ဖတ္လိုက္မိတယ္။ပထမဆံုးစာမ်က္ ႏွာမွာ ကြ်န္မကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ၊ ကြ်န္မသူ ့ကို တိုက္ခဲ့တဲ့ ကုိယ္ပူက်ေဆးေၾကာင့္ သူ သက္သာ ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေနာက္ကြ်န္မေပးတဲ့ ေဆးေတြေသာက္လိုက္တာ ခုထိျပန္မဖ်ားေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးထားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူဂြင္ဆင္ျပီး ရဲေဘာ္ေတြကို ေနေကာင္းေနရက္နဲ ့ေဆးခန္းလာျပခဲ့တာေတြ၊ ကြ်န္မ ေဆးခန္းမွာ လႈပ္ရွား ေနပံုေတြကို သူျမင္ခ်င္လြန္းလို ့လာခဲ့တာေတြ၊ ကြ်န္မကို တိတ္ဆိတ္စြာ စြဲလန္းမိတာေတြ၊ ဖြင့္မေျပာ ရဲတာေတြ၊ တပ္ေျပာင္းျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ၊ ခုေရွ ့တန္းသြားရမယ္ဆိုလို ့ ေရာက္ ေအာင္လာခဲ့တာေတြကို ေရးထားတယ္။

ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ဖြင့္မေျပာရဲတာေၾကာင့္ ခုလိုစာအုပ္ေလးထဲကေန ဖြင့္ေျပာရေၾကာင္း စံုေအာင္ ေရးထားတယ္။

ဒီလုိနဲ ့ ၃ႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ သူ ့ကို ခုထိမေတြ ့ေသးပါဘူး။ ကြ်န္မလဲ ေမးရမွာ ရွက္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူ ့ ကိုမွ မေမးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါ ကြ်န္မတို ့ေတြ ့ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးပါဘဲ။ ခုခ်ိန္ထိ သူနဲ ့ကြ်န္မ ျပန္မေတြ ့ေတာ့ပါဘူး။ အသက္ရွင္ရက္မွ ရွိေန ေသးလားလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူနဲ ့ေတြ ့ရင္ သူ ့ကိုေျပာဘို ့စကားေတြ ကြ်န္မမွာ ရွိေနတာ သူသာသိမယ္ဆို သူအရမ္းေပ်ာ္သြား လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေဘးနားမွာ ေန ့တိုင္းေတြ ့ေနတုန္းက ဘာမွမခံစားရေပးမယ့္ ရုတ္တရက္ ေဘးနားမွာ မရွိေတာ့မွ အရမ္းကိုေတြ ့ခ်င္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္မကေရာ ကြ်န္မႏွလံုးသားကို ညာခဲ့တာလား။ သူ ့လိုမ်ိဳး ရုပ္ရည္ ၊ အရပ္ အေမာင္း၊ ပုခုန္းေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေတြေတြ ့ရင္ သူမ်ားလားလို ့ အလုိလိုလိုက္ၾကည့္မိေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ ခုထိမေတြ ့ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မလဲ ေနာက္ထပ္ ေတာရြာေလးေတြမွာ လူနာေတြကိုေဆးကုေပးရင္း သူ ့ ကို ရွာေဖြေနမိတယ္။သူေရာ ကြ်န္မလိုဘဲလား။



ခုထိရွာေဖြေနဆဲျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္မနဲ ့ရင္ႏွီးတဲ့ ဆရာ၀န္ မမအတြက္ အမွတ္တရပါ။

တိတ္တဆိတ္ လြမ္းခ်င္း

23:17 Posted by ေက်ာပိုးအိတ္

ေႏွာင္းခဲ့ျပီးတဲ့အတိတ္ကို
ျပန္မတမ္းတေကာင္းေပမယ့္
ငါကေတာ့ေနာင္တမဲ့စြာ
ခ်စ္ျခင္းကိုရင္မွာေထြးပိုက္
အလြမ္းတသိုက္ကိုကဗ်ာဖြဲ ့
တမ္းတျခင္းအိပ္မက္ေတြမဆံုးႏိုင္ေအာင္မက္ခဲ့တယ္
ေရတြက္ရခက္တဲ့
အထီးက်န္ညေတြမွာ
နိဂံုးရဲ ့နိဒါန္းအစကို
ရွာေဖြေနတုန္းဘဲေလ

ဆံုစည္းျခင္းဆိုတာမသိႏိုင္ေသးခင္
လရိပ္ေအာက္မွာခို လေရာင္ကိုေငးေမာ
လမင္းကိုတုိင္တည္ေနခဲ့ေပမယ့္
ငါ့အခ်စ္ကိုျမဳပ္ႏွံထားခဲ့တဲ့လမင္းေလး
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာတိမ္ညိဳေတြဖုန္းအုပ္သြားမွာကိုေတာ့
ငါေၾကာက္မိခဲ့တယ္

ငါ့ရင္ထဲကခ်စ္ျခင္းဖြဲ ့ကဗ်ာ
ၾကိဳးျပတ္သြားတာၾကာခဲ့ေပမယ့္
သံစဥ္ေတြကေတာ့မထပ္
အသစ္အသစ္ေသာ သီခ်င္းမ်ားစြာနဲ ့
ဆက္လက္ႏုပ်ိဳေနဆဲပဲ

ေကာင္ေလးေရ
မင္းနားလည္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
ေနရာေဟာင္းဆီ
တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့
ျပန္လာခဲ့ပါ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ
လိမ္းက်ံထားတဲ့
ႏွလံုးသားတစ္စံုနဲ ့
မင္းကိုေစာင့္ေနတယ္ဆိုတာ။


သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေမးလ္ထဲကေန ပို ့ေပးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ထံုးစံအတိုင္းပါဘဲ။ မူရင္းေရးသူ
နာမည္မပါလာပါဘူး။

တကယ္လို ့မ်ားေရးသားသူကို သိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေက်းဇူးျပဳလို ့ေျပာေပးပါေနာ္။
ခုေလာေလာဆယ္ ဘာေရးရမွန္းမသိတာနဲ ့ ဆားခ်က္(ကဗ်ာခ်က္လိုက္တယ္)
း)

ေက်ာပိုးအိတ္ျပန္လာျပီ

20:11 Posted by ေက်ာပိုးအိတ္

ေက်ာပိုးအိတ္ျပန္လာျပီဆိုေတာ့ ဘယ္သြားေနလို ့လဲ ေမးရေတာ့မယ္ေနာ္။ တကယ္ေတာ့ေလ ဘယ္မွ မသြားပါဘူး။ ရွိေနပါတယ္။

ေနမေကာင္းတာကလဲ သက္သာေနပါျပီ။ ရံုးပ်က္ရက္က မ်ားထားေတာ့ အလုပ္ေတြကလဲ အရမ္းမ်ား ေနတာ ေၾကာင့္ စာေရးျခင္း ခဏ ရပ္ထားတာပါ။ အေရးတယူ စိတ္ပူေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကိုလဲ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဒီေလာက္ခ်စ္မွန္းသိရေလေလ ေပ်ာ္ရႊင္ရေလေလပါဘဲ။

စာေၾကြးေတြလဲ လိုက္ဆပ္ရဦးမယ္။ ဒီညကစျပီး အိမ္လိုက္လည္ပါျပီရွင္။ အားလံုးဘဲ မ်က္ခုံုးလႈပ္ၾကေတာ္မူၾက ပါရန္။

စားမယ္၀ါးမယ္ ;P

12:10 Posted by ေက်ာပိုးအိတ္


သူက ၀က္သားဟင္းခ်ိဳ။ မိႈပါတယ္။ ၀က္လံုးလံုးပါတယ္။ကင္းမႈံရြက္ပါတယ္။ ပါေတာ့ပါတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုတာ ကြ်န္မ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။

း)



ဒါက ၾကက္သားကိုေၾကာ္ထားတာ။ နာနတ္သီးပါတယ္။ ပန္းငရုတ္ပြပါတယ္။ ဘာေတြလဲ မသိေတာ့ဘူး။ စံုေနတာဘဲ ေၾကာ္ထားတာ။

း)



ဒါေလးက ဘဲဥကို ငါးဖယ္နဲ ့ငံုထားတာ။

း)



ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ ့ငံျပာရည္

ၾကိဳက္ရင္ေတာ့ ထည့္ေနာ္။ စပ္တယ္။



အခ်ိဳပြဲေလးပါရွင္။ ဖရဲသီး၊ႏွင္းသီး၊နာနတ္သီး၊သရက္သီး၊ကဗာလာသီလို ့ေျပာရမလား အဲဒါလဲပါတယ္။



ဒါကြ်န္မစားမယ့္ ပန္းကန္။ မ်ားတယ္ေနာ။ ထည့္ထားတာ။

း)



ကြ်န္မစားတဲ့ အခ်ိဳပြဲ။

း)



အဲဒါမွ မစားခ်င္ရင္ ကိတ္မုန္ ့စား။



မ၀မွာဆိုးလို ့ ၂ခုေတာင္ တင္ထားေပးတယ္။ တကယ္ဆို တစ္ေယာက္တစ္ခုဘဲေပးတာ။ အျခားအဖြဲ ့က ဖိလစ္ပိုင္အမ်ိဳးသမီးက ကြ်န္မကို လာေပးသြားတာ။ ကြ်န္မရုပ္က အငတ္ရုပ္ထြက္ေနလားသိေတာ့ဘူးရယ္။

း)


မေန ့က ကြ်န္မရံုးျပန္တတ္ပါျပီ။ တကယ္ဆို နားခ်င္ေသးတယ္။ ခြင့္က ေသာၾကာေန ့အထိတင္ထားတာ။ ဒါေပမယ့္ အရာရွိက မနက္ေစာေစာ ဖုန္းဆက္လာတယ္။ နည္းနည္းသက္သာမယ္ဆို ဒီေန ့ရံုးတတ္ေစခ်င္တယ္ တဲ့ေလ။ အျခားအဖြဲ ့ေတြနဲ ့က်န္းမာေရး ဆိုင္ရာ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲရွိေနတယ္တဲ့။ ကြ်န္မကို တတ္ေစ ခ်င္တယ္ တဲ့။


ဒီေတာ့လဲ သူ ့ဆန္စားရဲရျပီေပါ့။ ဘာေျပာရမွာလဲ။ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။


မနက္ ၈း၀၀ နာရီမွာ က်န္းမာေရးအတြက္သာလုပ္တဲ့ အျခားအဖြဲ ့ ၈ဖြဲ ့အတူ ကြ်န္မအစည္းေ၀းတတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေတြေ၀းလဲဆိုေတာ့ ခုေလာေလာဆယ္ ကပ္ေရာဂါလို ့ေတာင္ ေခၚလို ့ရေနတဲ့ A(H1N1) ရယ္၊ ျပီးေတာ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါအေၾကာင္းရယ္၊TB & HIV ဆက္ႏြယ္မႈအေပၚ ကာကြယ္ကုသေရး…….စတာေတြ ေဆြးေႏြး ခဲ့ပါတယ္။


ဒီအစည္းေ၀းျဖစ္ေျမာက္ဘို ့ကြ်န္မတို ့အဖြဲ ့က စပြန္ဆာေပးခဲ့တာပါ။


ဒီအစည္းေ၀းပြဲမွာ ကြ်န္မရလိုက္တဲ့ အသိပညာေတြက HIV ကူးစက္ခံရတဲ့လူေတြဟာ ခုဆိုရင္ အသက္ ၁၈ႏွစ္ ကေန ၂၅အတြင္း လူငယ္ေတြမွာ အျဖစ္မ်ားေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြရခဲ့လို ့ရင္ေလးစြာနဲ ့သက္ပ်င္းခ် ခဲ့ရ ပါတယ္။


ေနာက္ျမန္မာျပည္သားေတြၾကားထဲမွာ TBေရာဂါကူးစက္မႈမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ျမန္ေနတာတဲ့ ေဒတာေတြၾကည့္ျပီး သက္ပ်င္းဘဲ အခါခါ ခ်ေနရေတာ့တယ္။


လာလည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ကြ်န္မေျပာတာနဲ ့ရင္ေလးကုန္ေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ ရင္ေလးစြာနဲ ့စာလာဖတ္တဲ့ သူေတြကို ရင္ျပည့္ေစမယ့္ ထမင္းျပန္ေကြ်းလိုက္မယ္ေနာ္။ စားသြားၾကေနာ္။ ဒါရံုးပိုက္ဆံနဲ ့ေကြ်းတာ။

အဟဲ။


မနက္စာ အဆာေျပ ပဲျပဳတ္ ထမင္းဆီစမ္း

10:41 Posted by ေက်ာပိုးအိတ္


ပဲျပဳတ္ဆီစမ္းေလးပါ။ ျမန္မာျပည္က ပဲျပဳတ္လိုေတာ့ စားမေကာင္းဘူး။



ထမင္းက ခုဘဲအိုးထဲကေန ခပ္လိုက္တာ။ အေငြ ့တေထာင္းေထာင္းနဲ ့။



ထမင္းပူပူနဲ ့ပဲျပဳတ္ဆီစမ္း။



လာလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့တူတူစားမယ္ေနာ္။ လာလာ ေစာင့္ေနတယ္။ စားေသးဘူး။

း)


ေခ်ာ္လဲထားတဲ့ အရွိန္နဲ ့ ရံုးကေန ခြင့္ယူထားတယ္။ ဒဏ္ရာက အရမ္းအမ်ားေပမယ့္ အထိုင္အထမွာ နာတယ္ေလ။ ဒိေတာ့ ခြင့္တင္ အိမ္မွာႏွပ္တာေပါ့။ အရာရွိကလဲ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴ ခြင့္ေပးတယ္။ မျမင္ရျပီးေရာ သေဘာလား သိဘူးရယ္။

း)


ဒီေန ့မနက္ ဗိုက္ဆာတာမွ တအားရယ္။ တစ္ခါမွ အဲေလာက္ထိ မဆာဘူးပါဘူး။ အိမ္ေတြလိုက္လည္ေတာ့လဲ ခ်က္ထားလိုက္က်တာ။ မမေတြ ခ်က္တာျမင္ျပီး ဗိုက္ထဲက ပိုးေကာင္ေလးကလဲ အဆာေတာင္းတယ္ေတာ့။

ဂီြတဲ့။


အဲဒိအခ်ိန္မွာဘဲ ကြ်န္မ ရံုးက အမတစ္ေယာက္က လက္ထဲမွာ ခ်ိဳင့္တစ္လံုးဆြဲျပီး ေရာက္လာတယ္။ သူက သမီးဘာစားျပီးျပီလဲတဲ့။ ညိႈးငယ္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ ့ဘာမွစားရေသးဘူးလို ့ေျပာလဲေျပာ သူ ့လက္ထဲက ခ်ိဳင့္ကိုလဲ အကဲခတ္ေပါ့။


ထင္တဲ့အတိုင္းဘဲ ကြ်န္မအတြက္ မနက္စာ လာပို ့တာတဲ့။ ေအာင္မေလးေနာ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ စားရခ်ည္ေသးရဲ ့။ ဟန္ေဆာင္ျပီးေတာ့ေတာင္ အို ဘာလို ့လာပို ့ရတာလဲ အားနာစရာၾကီး လို ့ေတာင္ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။


ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ပါတာေလးက ပဲျပဳတ္ပါ။ ဆီကိုအိေနေအာင္ ထည့္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းမပါဘူး။ ကြ်န္မက ထမင္းလဲပါဘူးဆိုေတာ့ ထည့္လာခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမတို ့အိမ္က ဆန္မေကာင္းလို ့ပါတဲ့။


ပဲျပဳတ္ကို ႏိႈက္စားေနတဲ့ ကြ်န္မလက္ေတာင္ တြန္ ့သြားတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မအားနည္းခ်က္ပါ။ ဘာဟင္းနဲ ့ျဖစ္ျဖစ္ စားတတ္တယ္။ ဟင္းမရွိေတာင္ ဆီနဲ ့ဆားနဲ ့နယ္ျပီးစားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆန္မေကာင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ဟင္းေကာင္းေနေစ စားဘူးေတာ့။


ဒီေတာ့လဲ အျမန္ ထမင္းအိုးတည္ရတာေပါ့။ ဒီေန ့မွ ထမင္းအိုးကလဲ တယ္ၾကာတာဘဲ က်က္ဘို ့။ ထမင္းက်က္တယ္ဆိုတာနဲ ့ပဲျပဳတ္

နဲ ့နယ္ျပီး စားလိုက္တယ္။ စားေကာင္းလိုက္တာေနာ္။