07:33
Posted by ေက်ာပိုးအိတ္
တကုိယ္တည္း အပ်ဳိၾကီးေပမယ့္
ဟဲ့- တို႔ေသြးကို လာမစမ္းနဲ႔ ျပာနွမ္းသြားမယ္။
မပူခ်င္တာကို မယူခ်င္လို႔ မထင္စမ္းနဲ႔ ...စာဖြဲ႔ျပမေနခ်င္ပါဘူး။
အပ်ဳိၾကီး ... အပ်ဳိၾကီးနဲ႔ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ စကားလံုး
ျပံဳးတံု႔တံု႔ မ်က္နွာေပး
အပ်ဳိၾကီးျဖစ္ျခင္း သူ႔အဘ စီးပြားအိုး
တုတ္နဲ႔ထိုးမိသလား။
မနိုင္ဝန္ဒဏ္ သူခံေနရလို႔လား။
တို႔မွာ သိကၡာရွိတယ္။ မာနရွိတယ္။
(အပ်ဳိၾကီးဆိုတဲ့)
ဂုဏ္ရွိတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတိုင္ဆိုတာရွိတယ္။
ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္း စမ္းတဝါး ျဖစ္မေနဘူး
အရူးေတြအလုပ္ အရႈပ္ထုပ္ တို႔မလုပ္
အဟုတ္ထင္မေနၾကနဲ႔။
တုိ႔ဘဝမွာ အိမ္ရာထြက္လည္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မယ့္သူ ရွိဘူး။
ဒီကို ဟိုသြား တားျမစ္မယ့္သူ မရွိ
စီးပြားတြက္ခက္ ရိုက္နွက္မယ့္သူလည္း ေဝးတာမို႔
ပူပင္ကင္းလွ ဒီဘဝကို
(....) ေနသားက်ခဲ့ျပီ။
ကြ်န္မေရးတာ မဟုတ္ပါဘူးရွင့္။ ကြ်န္မနဲ ့အရမ္းခင္တဲ့ မဂ်ာမြန္းဆုိတဲ့ အမဆီက ကူးလာတာ။
း)
18:30
Posted by ေက်ာပိုးအိတ္
ပူျပင္းလွတဲ့ ေႏြရက္တစ္ရက္မွာ ကြ်န္မ နယ္ေျပာင္းဘို ့ အမိန္ ့က်လာပါတယ္။ ကြ်န္မဒီအလုပ္ကို လုပ္လာခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ၅ႏွစ ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ၅ႏွစ္ဆိုတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၾကီးၾကီးမားမား အမွားယြင္းလံုး၀မရွိေအာင္ အျမဲဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ အဆင့္အရတိုက္ရိုက္အုပ္ခ်ဳပ္တာကေတာ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးျဖစ္ျပီး ျမန္မာဘက္မွာ စီမံကိန္းဆရာ၀န္က အၾကီးဆံုးပါ။ စီမံကိန္း ဆရာ၀န္ျပီးရင္ ( Admin )ရာထူးရထားတဲ့ ကြ်န္မက ဒုတိယအၾကီးဆံုး တာ၀န္ကို ယူထားရပါတယ္။
ရံုးမွာ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္ေပမယ့္ ရာထူးအရၾကီးေနတာေၾကာင့္ အားလံုးက နာမည္ေတာင္ မေခၚဘဲ သမီးေလးလို ့ ကြ်န္မကို ေခၚၾကပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ ့ဘ၀က တစ္ေန ့တစ္ေန ့ ရိုးရွင္းစြာနဲ ့ျဖတ္သန္းလာခဲ့တာ အခုဒီဇင္ဘာဆို ၅ႏွစ္ျပည့္ပါျပီ။ ကြ်န္မပတ္ပို ့စ္က ၅ႏွစ္သက္တမ္းရွိတာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ျပီးရင္ ပတ္ပို ့စ္ သက္တမ္း ထပ္မတိုးေတာ့ဘဲ ျပန္ေတာ့မယ္လို ့ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာ။
ကြ်န္မ ဒီဇင္ဘာအျပီးျပန္ေတာ့မယ္လို ့ စကားၾကံဳလို ့ေျပာလိုက္တိုင္းမွာ ကြ်န္မရံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ မ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက ပါဘူး။ တခ်ိဳ ့တေလဆို ျပန္ေတာ့မွာသာ ျပန္ပါသမီးရယ္ .. မျပန္ခင္စပ္ၾကားမွာေတာ့ ဒီဇင္ဘာအျပီး ျပန္မယ္ဆိုတဲ့ စကား ခဏခဏ မသံုးပါနဲ ့ဆိုျပီး ၀မ္းနည္းစြာဆိုတတ္ၾကေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အလုပ္လုပ္လာရင္း မထင္မွတ္တဲ့ ၾကီးမားေသာ ကံမေကာင္းမႈ ကြ်န္မဆီကို တိုက္ရိုက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္လာတဲ့ ကံမေကာင္းမႈကို ကြ်န္မ ေအာင္ျမင္စြာ မေရွာင္တိမ္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အရာရာ လဲျပိဳခဲ့တယ္။ အဆိုးဆံုးမွာ ကြ်န္မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္မရဲ ့ လုပ္ငန္းကို ထိခိုက္မႈက ပိုျပီးဆိုးရြားခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ ဆိုးရြားခဲ့လဲဆို ကြ်န္မကို အလုပ္ထုတ္ပစ္မယ့္ အေျခေနေတာင္ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အစစ အရာရာ လုပ္ငန္းကြ်မ္းက်င္မႈေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလႊဲျပီး စိတ္ခ်ရတဲ့ ကြ်န္မရဲ ့ လုပ္ကိုင္မႈကို အသိမွတ္ျပဳတာေၾကာင့္ အလုပ္မထုတ္ေတာ့ ဘဲ နယ္ေျပာင္းဘို ့ ကြ်န္မကို ေျပာလာပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္မွာေတာ့ ကြ်န္မကို နယ္ေျပာင္းရမယ္။ ေလာေလာဆယ္ လက္ရွိရာထူးအတြက္ လစ္လပ္ေနတာ (၃)ေနရာ ရွိတယ္။ ၾကိဳက္တဲ့ေနရာ ေရြးပါတဲ့။ အရာရွိေျပာလာတဲ့ နယ္ကို ကြ်န္မၾကည့္လိုက္ေတာ့ (၂)ေနရာက အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ အဲဒိဆိုက္မွာ ရွိတဲ့ သူေတြအကုန္လံုးနဲ ့လဲ ကြ်န္မသိတယ္။ ေနမယ္ဆို ေနလို ့ ေကာင္းတဲ့ ေနရာေလးပါ။ အဲဒီေနရာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြကလဲ အျခားပိုျမင့္တဲ့ေနရာမွာ အလုပ္ရလို ့ ထြက္သြားတာ ေၾကာင့္ ေနရာလစ္လပ္ေနခဲ့တာ။
ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ ေျပာရမယ္ဆို ေတာ္ေတာ္ေလး မေကာင္းပါဘူး။ ကြ်န္မတို ့ရံုးခ်ဳပ္ကေတာင္ လက္ေျမာက္ ထားရတဲ့ ေနရာေလးပါ။ သူတို ့ဘယ္လိုဆိုးလဲမသိေပမယ့္ ဘယ္အရာရွိမွ ၾကာၾကာမေနရဘဲ ထြက္သြားရတဲ့ ေနရာဆိုးေလးပါ။
ကြ်န္မက အရာရွိကို အဲဒီေနရာ ငါသြားမယ္လုိ ့ အေျဖေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးက ကြ်န္မရူးသြားျပီလို ့ သတ္မွတ္ ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူမွမသြားခ်င္တဲ့ ဆိုးရြားတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ ေနတဲ့ေနရာကို ဘာလို ့ ကြ်န္မေရြးျခယ္ခဲ့တာလဲတဲ့။ ဟင့္အင္း အဲဒိအတြက္ ကြ်န္မမွာ အေျဖမရွိဘူး။
ဒီလိုနဲ ့ကြ်န္မ ဆိုးလြန္းတယ္လို ့ နာမည္ၾကီးလွတဲ့ ဒီေနရာေလးကို ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ ေလဆိပ္မွာ ကြ်န္မကို ဘယ္သူမွ လာမၾကိဳ ၾကပါဘူး။ ေလဆိပ္ထဲမွာ ေယာင္လည္လည္နဲ ့ ကြ်န္မလိုက္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လံုး၀ လာမၾကိဳတာ ေသခ်ာေနတာ ေၾကာင့္ ကြ်န္မ ရံုးကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေရာက္ေနေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါတယ္။ တစ္ဘက္က ျပန္ေျဖတ့ဲ အေျဖဟာ ကြ်န္မအတြက္ ပူလြန္းလွပါတယ္။
နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ျပီးေတာ့ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ ့ေရာက္လာတယ္။ ဆရာမ အခန္း စီစဥ္ေပးထား တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ေနာက္က တတ္တဲ့။အဲဒီ၀န္ထမ္းစကားေျပာလိုက္ေတာ့ စူးရွစြာနဲ ့ ကြ်န္မႏွာေခါင္းထဲ အနံ ့ တစ္ခုက အေျပးအလႊား ေရာက္လာ တယ္။ ဘုရားေရ ဒါအရက္နံ ့။ အလုပ္ခ်ိန္မွာ အရက္ေသာက္ေနတာလား။ ကြ်န္မ မေ၀ခြဲႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မအတြက္ ငွားေပးထားတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ ပစၥည္းေတြကို အစီစဥ္တက် ထားျပီး ကြ်န္မအနားယူ ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန ့မနက္ရံုးတတ္ေတာ့ လွိဳက္လွဲမႈကင္းစြာနဲ ့ တာ၀န္ေက် လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ေနပါေစေလ ၀မ္းမနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဒီလမ္းကို ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ေရြးျခယ္ျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တာဘဲ။
ျပဳတင္းေပါက္နဲ ့မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ရွိေနတဲ့ ကြ်န္မစားပြဲေရွ ့က လိုက္ကာအၾကီးၾကီးကို ဖယ္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆို ကြ်န္မ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြကို တန္းျပီး ျမင္ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေမာေနပါေစ ေတာင္တန္းၾကီးေတြကို ျမင္လိုက္ရရင္ အလိုလိုကို စိတ္ထဲေပ်ာ္သြားတာ။ ကြ်န္မက အဲ့ဒီေလာက္ထိ ေတာင္တန္းေတြ အေပၚကို ရူးသြပ္ခဲ့တာ။
အဲဒီေန ့က ကြ်န္မလိုက္ကာ အၾကီးၾကီးကို ဖယ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္တန္းေတြ မိႈင္းေနတယ္။ ေၾသာ္ မိုးရြာေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ ့။ အဲဒီလိုေတြးျပီး ကြ်န္မလုပ္စရာရွိတာေတြ ဆက္လုပ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၀ုန္း၀ုန္းခြမ္းခြမ္း ဆိုျပီး အသံေတြၾကားလိုက္ရတယ္။ ကြ်န္မေရွ ့မွာရွိေနတဲ့ လိုက္ကာၾကီးၾကီးနဲ ့ဖုန္းထားတဲ့ ျပဳတင္းမွန္ေတြက ကြဲျပီး အထဲကို ဖန္ကြဲစေတြ ၀င္လာတယ္။ ကြ်န္မေလ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ရံုးက၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ဆရာမ လို ့ေခၚျပီ ဆြဲခ်လိုက္တာနဲ ့ ကြ်န္မလဲက်သြားတယ္။ မီးေတြ ရုတ္တရက္ ပ်က္သြား တယ္။ ေလာကၾကီး လတ္တေလာ ေမွာင္မဲသြားတယ္။ ကားေတြ ဟြန္းတီးသံေတြက လိုအပ္တာထက္ ပိုျပီးက်ယ္ေနတယ္။ လူေတြ ေအာ္သံၾကားရတယ္။ သစ္ကိုင္းေတြ လဲက်သံၾကားတယ္။ျပဳတင္းေပါက္ မွန္ေတြကေန တဆင့္ မိုးေရစက္ေတြက အတားဆီးမဲ့ ၀င္ေရာက္လာတယ္။
ရံုးထဲမွာလဲ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတယ္။ အားလံုးနာရီ၀က္နီးနီးေတာ့ ရွိေလာက္မယ္။ ေနာက္ေတာ့မွသိရတာက ေလဆင္ႏွာေမာင္း တိုက္တာတဲ့။ တစ္သက္နဲ ့တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မၾကံဳဘူးတဲ့ ေလဆင္ႏွာေမာင္းပါ။ အေျခေနေကာင္းလာျပီဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို ့ရံုးမွာ ပ်က္စီးခဲ့တာေတြ ရွင္းလင္းၾကတယ္။ မထူးဆန္းေပမယ့္ အံ့ၾသစြာ ရံုးကလူေတြရဲ ့စိတ္ကို အနီးကပ္ ကြ်န္မေတြ ့လိုက္ရတယ္။
အပ်က္စီးေတြကို သူမလုပ္ခ်င္ ငါမလုပ္ခ်င္နဲ ့ေယာက်ာၤးေလးေတြကလဲ မိန္းကေလးေတြနဲ ့အျပိဳင္ တြက္ကပ္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မက ဦးေဆာင္ျပီး တံျမတ္စည္းကိုင္လိုက္တယ္။ အမိႈက္ေတြ ရွင္းတယ္။ လက္မွာ ဖန္ကြဲေတြစူးျပီးေသြးထြက္တဲ့အထိ လုပ္ျပ ေတာ့မွ က်န္တဲ့သူေတြက ေယာင္လည္လည္နဲ ့လာျပီး ရံုး
သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ ကြ်န္မ သတိရလိုက္တာကေတာ့ ကြ်န္မရဲ ့ ကြန္ပ်ဴတာ။ တရုတ္ကပ္မွန္တံခါးေတြကို ညတုန္းက ဖြင့္ထား မိတာ ခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္တယ္။ ကြ်န္မလဲခ်က္ခ်င္း ရံုးကကားနဲ ့ကြ်န္မေနထိုင္ရာ အခန္းဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။ အေ၀းကေန ၾကည့္လိုက္ရံုနဲ ့သိသာတာက ကြ်န္မငွားထားတဲ့ အခန္းရဲ ့ အိမ္ေခါင္မိုးပါ။ ေခါင္မိုးေတြမရွိေတာ့ဘူး။ အုတ္ကြ်တ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လန္ျပီး က်ကြဲေနတယ္။
ကြ်န္မ အခန္းတံခါးဖြင့္ျပီး အိမ္ထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းဘဲ ကြန္ပ်ဴတာေဘးနားမွာ ေရေတြ အမ်ားၾကီးဘဲ။ ကြန္ပ်ဴတာကို ဆြဲမလိုက္ေတာ့ ေရေတြက ေတာက္ေတာက္နဲ ့ က်ေနတယ္။
ကြ်န္မလက္ေတာ့ေလးေတာ့ ေရမြန္းရံုမကလို ့ ေရေတာင္နစ္ေနေရာပါလား။ ဖြင့္လဲမဖြင့္ရဲဘူး။ ေရွာ့ျဖစ္မွာ ေၾကာက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၾကမ္းမွာစိုေနတဲ့ မိုးေရေတြကို ကြ်န္မ အ၀တ္နဲ ့လိုက္သုတ္ခဲ့တယ္။ အခန္းပတ္လည္က တရုတ္ကတ္မွန္ေတြ လိုက္ ပိတ္ျပီး ေနာက္ဆံုး အိပ္ခန္းထဲေရာက္လာတယ္။ ေမြ ့ယာေပၚကြ်န္မေျခေထာက္ တတ္နင္းလိုက္ရံုဘဲရွိေသးတယ္ မိုးေရေတြကေမြ ့ယာ ထဲကေနအတားစီးမဲ့ ထြက္လာတယ္။
ကြ်န္မေလ အရမ္းငိုခ်င္သြားတယ္။ ေမြ ့ယာေတြလဲ အကုန္စိုေနတယ္။ မီးကလဲ မလာဘူး။အဲဒါေတြကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းနည္းလြန္းလို ့ ကြ်န္မ ေအာ္ငိုခဲ့တယ္။ ကံမေကာင္းမႈက ဘာလို ့မ်ား ေနာက္ကေန လိုက္ေနရတာလဲဟင္။ မိုးေရေတာထဲမွာ ကြ်န္မတန္ဘိုးထား ရတဲ့ လက္ေတာ့ေလးကို ရင္ခြင္ပိုက္ျပီး တစ္ညလံုး ကြ်န္မ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခဲ့ ရတယ္။
ဒီလိုကြ်န္မတစ္ေယာက္ထဲ ၀မ္းနည္းေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကို အားေပးမယ္ အေဖာ္ ကြ်န္မနားမွာ မရွိဘူး။ မ်က္ရည္ေတြက အတားဆီးမယ့္ က်လာတယ္။ မတ္တတ္ရပ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပိဳလဲသြားတယ္။ ထပ္ရပ္ဘို ့ ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ အလဲလဲအျပိဳျပိဳ ဘဲ။ ကြ်န္မအားယူရဦးမယ္။
