ေက်ာပိုးအိတ္

ေနပူလြန္းတဲ့ ဧျပီလရဲ ့ ေသာၾကာေန ့မွာ သူမကို ေဆးခန္းတစ္ခုမွ ကြ်န္မေတြ ့ခဲ့ပါတယ္။ ညိဳေသာအသားအရည္နဲ ့ ရွည္လွ်ားေသာ ဆံပင္ေတြေၾကာင့္ သူမရဲ ့အလွဟာ ပိုျပီး ေပၚလြင္ေစတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ေပးတာေၾကာင့္ တခဏအတြင္းမွာ သူနဲ ့ကြ်န္မ ရင္းႏွီးသြားခဲ့တယ္။

အနီးကပ္ၾကည့္မွ ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္စရာေကာင္းတာကို ကြ်န္မလက္ခံမိတယ္။ သူမရဲ ့ပါးျပင္ေပၚမွာေတာ့
မခို ့ တရို ့သနပ္ခါးေလးေတြက ေနရာယူလို ့။ စကားေျပာရင္လဲ တိုးညွင္းေသာ အသံေလးနဲ ့ေအးခ်မ္းစြာ ေျပာတတ္တယ္။

သူမနာမည္က မသက္မြန္တဲ့။ အသက္က ၂၄ႏွစ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ ့တစ္ခုေသာ ေနရာက ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကို တရားမ၀င္ေသာနည္းနဲ ့ ေရာက္ရွိလာတဲ့ ရိုးရိုးသာမန္ မိန္းကေလးတစ္ဦးပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကို ေရာက္ေနတာ သူမ အသက္ ၁၈ႏွစ္ထဲကေန ပြဲစားတစ္ဦးနဲ ့လိုက္လာျပီး ၾကံဳရာ က်ပန္းအလုပ္ေတြ လုပ္ေနခဲ့ရတယ္။ လစာက မျဖစ္စေလာက္ေလးနဲ ့ ေလာက္ငွေအာင္ သူမေခြ်တာခဲ့တယ္။

ေလျဖတ္ထားတဲ့မိခင္ရယ္ ၊ ငယ္ရြယ္လြန္းေသးတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြရယ္ ၊ အလုပ္အကိုင္ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ဘဲ
ေန ့ တိုင္းအရက္ထိုင္ေသာက္တတ္တဲ့ ဖခင္ရယ္ ၾကားထဲမွာ သူမက သမီးအၾကီးဆံုးဆိုေတာ့ အိမ္ရဲ ့ တာ၀န္ေတြ အားလံုး သူမသာလွ်င္ ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းခဲ့ရတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ရတဲ့အလုပ္လုပ္ကိုင္ရင္း သူမအတြက္ မျဖစ္စေလာက္ေငြေလးခ်န္ထားတတ္ျပီး မိသားစုကို အသက္နဲ ့
မမွ်ေအာင္ေစာင့္ေရွာက္ရွာေဖြ ေကြ်းေမြးခဲ့တာေၾကာင့္ သူမရြာထဲမွာ အားလံုးရဲ ့ အားက်ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ ့သူမအလုပ္လုပ္ကိုင္ရင္း မင္းသူလို ့ေခၚတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ ့အေၾကာင္းပါခဲ့တယ္။ အိမ္ကို အတိအက်ဖြင့္ေျပာျပီး သူမအဲဒီေကာင္ေလးနဲ ့လက္ထပ္လိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးနဲ ့လက္ထပ္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ေကာင္ေလးက တေရွာင္ေရွာင္နဲ ့ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးမွာ တီဘီေရာဂါကူးစက္ခံရျပီး အလုပ္ကေန နားလိုက္ရတယ္။

သူမမွာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္ေတြ ပိုလုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ ပင္ပန္းလြန္းလို ့ တစ္ခါမွ မျငဴးျငဴမိခဲ့ပါဘူး။ သူမတစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ ့ေရတစ္ခြက္ေသာက္ျပီး ညစာအတြက္ ျပင္ဆင္တယ္။ ခင္ပြန္းသည္ကိုလဲ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ျပဳစုတယ္။

သူမ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဘာလို ့လဲဆုိေတာ့ သူမကို အားကိုးတဲ့ မိသားစုရွိတယ္။ သူမကို အရမ္းခ်စ္တဲ့ သူမ ခင္ပြန္းရွိတယ္။ သူမကို စာနာနားလည္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္က သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနတာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ပင္ပန္းပါေစ သူမ အျပံဳးမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ ့သူမ တစ္ေျဖးေျဖး ပိန္လာတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ အလုပ္ပင္ပန္းလြန္းလို ့ ၊ အစားအေသာက္ မမွန္လို ့ ၊ အိပ္ေရး မ၀လို ့ ပိန္သြားတယ္ဘဲသူမထင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူမပါ အနည္းငယ္ခ်ဴျခာလာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ရင္ ေမာလာတယ္။ သူမထင္တာ သူမခင္ပြန္းဆီက တီဘီေရာဂါ သူမကို ကူးေနျပီလို ့ထင္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူမစိတ္ထဲ တစ္ခုခုသိရေအာင္ဆိုျပီး အလုပ္ကေန ခြင့္ယူကာ သူမေဆးခန္းတစ္ခုကို သြားျပခဲ့တယ္။ေဆးခန္းမွာ လိုအပ္တဲ့ စမ္းသပ္မႈေတြျပဳလုပ္ျပီတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမအတြက္ ျပင္းထန္တဲ့ ရိုက္ခ်က္တစ္ခုကို သူမရရွိလိုက္တယ္။

သူမမွာ HIV ပိုးရွိေနတယ္တဲ့။ သူမၾကားကာစက သူမနား သူမ မယံုခဲ့ဘူး။ ထပ္ကာထပ္ကာ ေျပာျပလာတဲ့ ဆရာမကို သူမမ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ ့ နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ သူမကို ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။သူမ ဘာတစ္ခုမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ကမၻာေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမွာင္မိုက္သြားခဲ့ပါျပီ။

ကြ်န္မကို ရင္ဖြင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူမလံုး၀ မငိုခဲ့ဘူး။ လူမ်ားလို ့ မငိုတာလား၊ ဒီအေျဖကို လက္မခံခ်င္္ေသး တာေၾကာင့္ မငိုေသးတာလား၊ဒါမွမဟုတ္ သူမငိုဘို ့မ်ား ေမ့ေနတာလားဆိုတဲ့ တိက်တဲ့ အေျဖတစ္ခု ကြ်န္မ မသိခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မလဲ သူမရဲ ့ေနာက္ေၾကာင္းကို ေမးၾကည့္တယ္။ေမးၾကည့္ေတာ့ သူမမွာ သူမေယာက်ာၤးနဲ ့ဘဲ ဆက္ဆံခဲ့ေပမယ့္ သူမခင္ပြန္းကေတာ့ လူပ်ိဳဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးရႈပ္ခဲ့တယ္လို ့သူမၾကားေၾကာင္း ျပန္ေျပာ လာတယ္။

သူမနဲ ့ကြ်န္မ အဲဒီေန ့ေလးမွာ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမခင္ပြန္းကို ဖြင့္ေျပာမလား ဆုိတာ ကြ်န္မကေမးေတာ့ သူမခင္ပြန္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းမွာ ေသြးစစ္ထားတယ္။ သူမခင္ပြန္းမွာလဲ ေရာဂါပိုးရွိေနတာကို သူမ သိတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူမျပန္ျပီး နားသင့္ေနျပီလို ့ ကြ်န္မကေျပာေတာ့ ယဥ္ေက်းစြာနဲ ့ ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္တဲ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မက ျပန္ပို ့ေပးမယ္ေျပာျပီး သူမကို ေခၚလာခဲ့တယ္။

လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ သူမက ကြ်န္မကို HIV နဲ ့ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေမးလာတယ္။ ကြ်န္မကလဲ သူမေမးလာသမွ်ကို သိသေလာက္ၾကားမိသေလာက္ ျပန္ေျပာျပေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့သူမက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ ့ ကြ်န္မကိုဖတ္ျပီး ငိုတယ္။ ငိုတယ္ဆိုတာထက္ ငိုဘို ့အားယူေနတယ္ေျပာရင္ ပိုမွန္မလားဘဲ။

ကြ်န္မက သူ ့ေက်ာေလးကို အသာပုတ္ျပီး ငိုခ်လိုက္ ညီမလို ့ေျပာေတာ့မွ သူမ အားရပါးရ ငိုခ်လိုက္တယ္။ သူမငိုခ်ခ်င္းအေပၚ ကြ်န္မေဘးနားကေန ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွာ မသက္မသာခံစားလာရတယ္။ သူမကို အေကာင္းဆံုး အၾကံဥာဏ္ေပးႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္မ အမ်ားၾကီးစဥ္းစားရတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မ သူမနဲ ့မေတြ ့ေတာ့ဘူး။ မေတြ ့ေတာ့တာကလဲ သၾကၤန္အတြက္ ခြင့္ရက္ရွည္ယူျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမနဲ ့ ေခတၱအဆက္သြယ္ ျပတ္ခဲ့ရတယ္။ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မခြင့္ရက္ကုန္လို ့ ဒီကိုျပန္လာျပီး သူမအတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္မလဆိုျပီး ဲ ကြ်န္မ မျပီးဆံုးေသးတဲ့ အေျဖတစ္္ခုကို ေန ့ေရာညပါ စဥ္းစားခဲ့မိတယ္။

စဥ္းစားမိတဲ့အထဲကေန အေကာင္းဆံုးလို ့ယူဆရတဲ့ အေတြးတစ္ခု ကြ်န္မမွာရွိေနခ်ိန္ သူမကိုဆက္သြယ္ လိုက္ေတာ့ သက္မြန္ဆံုးသြားျပီတဲ့။ ကုိယ့္ကိုသတ္ေသလိုက္တယ္တဲ့။ ကြ်န္မမွာ အံ့ၾသလြန္းလို ့ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ သူမဘာေၾကာင့္ အဲဒီလို လုပ္သြားတာလဲ။ သူမေယာက်ာၤးကေရာ မတားဘူးလား။ သူမထင္ထားတဲ့ သူမအတြက္အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းနည္းက ဒါပါလာလို ့ ဘာလို ့မွားယြင္းျပီး စဥ္းစားသြားတာလဲ။

ကြ်န္မေလ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူမလိုငယ္ရြယ္တဲ့သူေတြ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ ့ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ ၾကံဳေနရျပီလဲ။ ကြ်န္မ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးခ်ျပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး သူမအတြက္ သူမၾကားႏိုင္ေလာက္မယ္ထင္ျပီး ကြ်န္မေျပာမိတယ္။

မိဘကိုလုပ္ေကြ်းခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ လူျဖစ္ခဲ့မယ္ဆို ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမွ ကင္းေ၀းႏိုင္ပါေစ…………………………….လို ့။