ကြ်န္မ ဒုတိယႏွစ္ စတတ္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္မရဲ ့ ေဖေဖက နယ္ကို တာ၀န္အရ သြားရပါတယ္ .. ကြ်န္မကေတာ့ ဒုတိယႏွစ္ရဲ ့ စာေမးပြဲကို ေျဖဆိုျပီးခ်ိန္က်မွ ေဖေဖတာ၀န္က်ရာ ေတာင္တန္းေတြ ေပါမ်ားတဲ့ နယ္ျမိဳ ့ေလးကို ေရာက္ရွိလာပါတယ္ ..
မိုးေတြအံု ့မိႈင္းေနတဲ့ ေန ့တစ္ေန ့မွာေတာ့ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကေန ေတာင္တန္းေတြေပါမ်ားတဲ့ ေနရာေလးကို စတင္ထြက္ခြာ လာပါတယ္ .. ေလယာဥ္ျပဳတင္းေပါက္ကေန ျမင္ေနရတဲ့ ေကာင္းကင္ရႈခင္းဟာ
အသက္ရႈဘို ့ေတာင္ ေမ့ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္လြန္းပါတယ္ ..
ဘယ္ေလာက္မွေတာင္ မစီးရေသးဘူး .. ေလယာဥ္မယ္ေလးက မၾကာခင္ ေလယာဥ္ဆင္းေတာ့မယ္လို ့ ေျပာသံၾကားလိုက္မိတယ္ .. ကြ်န္မအျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္တန္းေတြကို အနီးကပ္ ေတြ ့ေနရတယ္ ..
တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ ေလယာဥ္ၾကီးက ျမင့္ရာကေန နိမ့္ဆင္းလာျပီး မၾကာခင္မွာဘဲ ေျပးလမ္းကေန
ရပ္တန္ ့သြားပါတယ္ .. ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းေတာ့ ကြ်န္မကို ေဖေဖနဲ ့ေမ လာၾကိဳပါတယ္ .. ဒီလိုနဲ ့ ေတာင္တန္းေတြေပါမ်ားလွတဲ့ ဒီျမိဳ ့ေလးကကြ်န္မကို ေႏြးေထြးစြာနဲ ့ စတင္ၾကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္ ..
အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အိမ္ရဲ ့ပတ္ပတ္လည္မွာ လွပလြန္းတဲ့ ေတာင္တန္းေတြက ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ျမင္ေနရလို ့ ကြ်န္မမွာ ေပ်ာ္မဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.. အဲဒိေန ့က ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ေတာင္တန္းေတြရဲ ့ၾကားက အိမ္ၾကီးတစ္အိမ္မွာ ကြ်န္မ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္ ..
ဒီလိုနဲ ့ မၾကားဘူးတဲ့ ဘာသာစကားေတြနဲ ့ ရိုးသားလွတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြၾကားမွာ ကြ်န္မ ေနရတာေပ်ာ္လာတယ္ .. ကြ်န္မ ပ်င္းမွာစိုးလို ့ဆိုျပီး ေဖေဖရံုးက စာေရးမေလးေတြက လာအေဖာ္လုပ္ေပးေပမယ့္ နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားၾကားမွာ ကြ်န္မ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္ .. သူတို ့စကားေျပာတာကို မနည္းနားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ရက္ကိုလစား လကိုႏွစ္စားရင္း အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လြန္လာခဲ့ပါတယ္ ..
ဒီလိုနဲ ့ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းတတ္ဘို ့ရာ အခ်ိန္က်လာတယ္ .. ကြ်န္မက ရန္ကုန္မွာ ျပန္မတတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး .. ဒီေတာ့ ရန္ကုန္အိမ္ မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အမေတြကုိ ေက်ာင္းထြက္စာတင္ခိုင္းျပီး ကြ်န္မ နယ္မွာ တတိယႏွစ္ကို စတတ္ခဲ့တယ္ .. ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ ့ ေက်ာင္းတတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာတစ္မ်ိဳးဘဲ .. ရန္ကုန္မွာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းနဲ ့ နယ္မွာတတ္တဲ့ေက်ာင္းက ေတာ္ေတာ္ကြာတယ္ .. ရန္ကုန္မွာတုန္းက ေ၀ေလေလ ေက်ာင္းတတ္ခဲ့ေပမယ့္
နယ္ျမိဳ ့ေလးမွာေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာလိုဘဲ အခ်ိန္ျပည့္ တတ္ရတယ္ .. ေက်ာင္းေျပးၾကတာလဲ
မေတြ ့သလို ကန္တင္းကို အခ်ိန္ျပည့္ထိုင္တာလဲ မေတြ ့ပါဘူး .. ေက်ာင္းကေနအိမ္ .. အိမ္ကေနေက်ာင္းဘဲဆိုေတာ့ တတ္ရတာ ထူးဆန္းေနတယ္ ..
ကြ်န္မ ေက်ာင္းတတ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုးလာခဲ့တယ္ .. ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ ့ ေနရာစံုေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္ .. ေတြ ့ကရာစားျပီး အိမ္မကပ္တာ မ်ားလာတယ္ .. အဲဒီခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတို ့ေဖေဖရဲ ့ အထက္အရာရွိ(ဗိုလ္မႈးၾကီး)သမီးက ကြ်န္မတို ့ ေနတဲ့ ျမိဳ ့ေလးကို အလုပ္ကိစၥနဲ ့ ေျပာင္းလာပါေတာ့တယ္ .. အိမ္မွာ၀င္ထြက္ေနေပမယ့္ ကြ်န္မနဲ ့က မေတြ ့တာ မ်ားတယ္ ..
တစ္ေန ့ေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီအမနဲ ့ေတြ ့တယ္ .. အမကေမးတယ္ .. မီးေလး အလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူးလားတဲ့ .. ကြ်န္မကလဲ အမနဲ ့လုပ္ရမယ္ဆို လုပ္မယ္လို ့ ျပန္ေျပာမိခဲ့တယ္ .. တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မထင္ထားတာက အဲဒီအမက ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ ေဆးရံုနဲ ့ ဘဲ ဆိုင္တယ္ထင္ထားတာ .. NGO ဆိုတာ အဲက်မွ ကြ်န္မသိေတာ့တယ္..
အဲဒီဆရာ၀န္အမ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကြ်န္မ အလုပ္တစ္ေနရာ ရခဲ့တယ္ .. အလုပ္က ရြာေတြမွာလိုက္ျပီး ေဆးကုတာဆိုေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္ .. ကြ်န္မတို ့အဖြဲ ့က MSF (နယ္စည္းမျခား ဆရာ၀န္မ်ား
အဖြဲ ့) ငွက္ဖ်ားအျဖစ္မ်ားတဲ့ေနရာမွာ လူနာေတြကို အခမဲ့ ေဆးကုေပးပါတယ္ .. ပထမေတာ့ ရြာကလူေတြ မလာၾကပါဘူး .. အဂၤလိပ္အဖြဲ ့ျဖစ္ေနေတာ့ လာရမွာ ေၾကာက္ေနတယ္ ..
ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မတို ့ရဲ ့ စစ္မွန္တဲ့ ေဆးကုသမႈကို လက္ခံလာျပီး ရြာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လူနာေတြ လာျပၾကပါတယ္.. ေဆးခန္းစဖြင့္ျပီး ၁လအၾကာမွာေတာ့ လူနာက တစ္ေန ့ကို ၂၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ လာလာျပၾကတယ္.. ကြ်န္မတို ့ ေဆးခန္း ဖြင့္ထားတဲ့ေနရာေလးက ျမိတ္ထား၀ယ္ ကားလမ္းမေပၚမွာ ရွိျပီး ထား၀ယ္ကေန ၃၄မိုင္ေ၀းတဲ့ သရက္ေခ်ာင္းျမိဳ ့နယ္ စံုစင္ဖ်ား ေက်းရြာေလးမွာပါ … တစ္ေန ့ တစ္ေန ့ ၃၄မိုင္ကို အသြားျပန္လုပ္ေနရတာေၾကာင့္ ကြ်န္မတို ့၀န္ထမ္းေတြ အရမ္းကို ပင္ပန္းၾကပါတယ္ …
ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မတို ့ေဆးခန္းနဲ ့၃မိုင္ေလာက္သာ ေ၀းေတာ့တဲ့ ရာဘာျခံမွာ အေဆာင္ရတာနဲ ့ တနလာၤေန ့ကေန ေသာၾကာေန ့ ထိ ေဆးခန္းနဲ ့နီးတဲ့ အဲဒီေရာ္ဘာျခံထဲမွာဘဲ ေနၾကပါတယ္ .. ရိုးသားလွတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြၾကားမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ေပ်ာ္စရာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္..
ကြ်န္မတို ့အဖြဲ ့က တနလာၤေန ့ မနက္ ၅း၃၀ဆိုတာနဲ ့ထား၀ယ္ျမိဳ ့ကေန စထြက္ပါတယ္ .. သရက္ေခ်ာင္းျမိဳ ့မွာ မနက္စာ စားျပီးေဆးခန္းေရာက္ရင္ေတာ့ မနက္ ၈း၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိေနပါျပီ ..ကြ်န္မတို ့ေဆးခန္းေလးက ေတာင္ကုန္းေလးနားမွာဆိုေတာ့ အေ၀းကေန ၾကည့္ရင္ေတာင္ ျမင္ေနရတယ္ ..
တနလာၤေန ့ဆို လူနာအရမ္းမ်ားတယ္ .. လူနာက ၂၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္လာၾကလို ့ အဲလိုေန ့ေတြမွာဆို ကြ်န္မတို ့ရဲ ့မနက္စာ စားခ်ိန္ဟာ မြန္းလြဲ ၃နာရီထက္ မေစာၾကပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ ဆာရေကာင္းမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ လူနာေတြ ၾကားမွာ အလုပ္မ်ား ေနခဲ့တယ္ ..
ရံုးက၀န္ထမ္းေတြအကုန္လံုးက ကြ်န္မကို ခ်စ္ၾကတယ္ .. ကြ်န္မက အသက္အငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ အားလံုးက အလုိလိုက္တယ္ … ျပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြကလဲ ကြ်န္မကို ခ်စ္ၾကေတာ့ ကြ်န္မက အုပ္စုထဲမွာ ဗိုလ္ဘဲ ..
ဆိုးလို ့အရမ္းေကာင္းပါတယ္ ..
ကြ်န္မတို ့ေနရတဲ့ ရာဘာျခံအေဆာင္ေလးက ေျမနီလမ္းေလးရဲ ့ လမ္းဆံုးမွာ ရွိျပီး တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးပါ ..
အေရွ ့မွာ ေျမကြက္လပ္ေလးနဲ ့ ေတာင္တန္းပတ္ပတ္လည္နဲ ့မနီးမေ၀းမွာလဲ စမ္းေခ်ာင္းေလးနဲ ့ဆိုေတာ့ ေနခ်င္စရာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္ .. ေဆးခန္းက ျပန္လာေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက ေမာေမာနဲ ့ နားခ်င္ေပမယ့္
ကြ်န္မရဲ ့အလုပ္က ေတာင္တန္းၾကီးေတြဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာက ကြ်န္မရဲ ့ ဒုတိယတာ၀န္ပါ… ကြ်န္မ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း တစ္ေယာက္ထဲ ေတြးခ်င္ရာေတြးျပီး တစ္ခါတစ္ရံ ေတာင္တန္းၾကီးေတြနားမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္ ..
တစ္ေမ့တစ္ေမာ ထိုင္တတ္တဲ့ကြ်န္မက ညေနေအးေတာင္မွ ေတာင္တန္းၾကီးေတြနားမွာထိုင္ခ်င္ေပမယ့္ ထမင္းစားဘို ့ လာေခၚေနတာေၾကာင့္ မထခ်င္ ထခ်င္နဲ ့အျမဲလိုက္လာခဲ့ရတယ္ .. တစ္ခါတစ္ရံ အရမ္းပူတဲ့
ေန ့ေတြဆို ကြ်န္မတို ့ အေဆာင္ ေဘးနားက စမ္းေခ်ာင္းမွာ ေရသြားစိမ္ၾကတယ္ .. ျပန္လာရင္ တစ္ေရးတေမာ အိပ္ၾကတယ္ .. ညဘက္ဆိုရင္ ဂစ္တာတီးတဲ့ သူက တီးတယ္ .. ဖဲရိုက္တဲ့သူက ရိုက္တယ္ .. စာဖတ္တဲ့သူက ဖတ္တယ္ .. အတင္းအုပ္တဲ့သူက အုပ္ၾကတယ္ .. ဆူညံေနၾကတာဘဲ ..
ဒါေပမယ့္ ၁၀နာရီ မီးပိတ္ကာနီးဆို အလွ်ိဳလွ်ိဳ တိတ္သြားေရာ .. ဂစ္တာတီးခ်င္တဲ့ သူကလဲ အိမ္ေရွ ့ ေျမကြက္လပ္မွာ သြားတီးတယ္ .. ဖဲရိုက္တဲ့သူေတြကလဲ အသီးသီး ၀ိုင္းသိမ္းၾကတယ္.. အတင္းအုပ္တဲ့သူေတြကလဲ အလိုက္သိစြာ အတင္းအုပ္တာကို လက္စသိမ္းျပီး ျခင္ေထာင္ထဲ ၀င္ၾကတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မအခန္းကေတာ့ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ဖေယာင္းတိုင္မီးက အျမဲလင္းေနတတ္တယ္ .. ကြ်န္မက စာဖတ္တာကိုး ..
ေဆးခန္းမွာ လူနာပါးတဲ့ေန ့ေတြဆို Out reach ထြက္ၾကတယ္ .. အဲလို Outreach ထြက္မယ္ဆို ကြ်န္မ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္ .. အဲဒီေန ့ဆို အ၀တ္ပိုေတြပါ ယူသြားၾကတယ္ .. တစ္ရြာ၀င္ တစ္ရြာထြက္ လူနာေတြ လိုက္ၾကည့္တယ္ .. ေတာေတာင္အထပ္ထပ္ ျဖတ္ေက်ာ္လို ့ေပါ့ .. ျပန္လာရင္ ဖုန္အလူးလူးနဲ ့ဆိုေတာ့ ေတြ ့တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းမွာ ေရ၀င္စိမ္ၾကတယ္ .. တစ္ခါတစ္ေလေလွ်ာ္ရမယ့္ အ၀တ္ေတြပါ ယူသြားျပီး အဲစမ္းေခ်ာင္းမွာဘဲ ေလွ်ာ္လိုက္တယ္ .. ကြ်န္မကေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ့ေနရာမွာ အရမ္းေတာ္ပါတယ္ .. ေလွ်ာ္ခ်င္တဲ့အ၀တ္ကို ဆပ္ျပာမႈန္ ့နဲ ့လူးလိုက္တယ္ .. ျပီးရင္ နယ္လိုက္တယ္ .. ျပီးရင္ စမ္းေခ်ာင္းအထက္ပိုင္းကို ပစ္တင္လိုက္တယ္ .. ကြ်န္မနားကို ေရစီးနဲ ့ ျပန္ပါလာရင္ ဆယ္ယူလိုက္တယ္ .. ျပီးျပီ ကြ်န္မရဲ ့အ၀တ္ေလွ်ာ္ျခင္း ..
တစ္ခါကေပါ့ ထူးထူးျခားျခား လူနာလိုက္ၾကည့္ရင္းနဲ ့ ေတာအုပ္တစ္ခုကို ျဖတ္ရတယ္ .. ေတာအုပ္ထဲ စျဖတ္စမွာ ထူးထူးျခားျခား ယဥ္ပါးေနတဲ့ အနံ ့တစ္ခုကို ရလိုက္တယ္ .. ေဘးဘီကို ၾကည့္ေတာ့လဲ မေတြ ့ဘူး .. ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိုးးးးးးးးး ကြ်န္မေခါင္းေပၚမွာရွိတဲ့ သစ္ကိုင္းၾကီးရဲ ့ အကိုင္းေတြမွာ သဇင္ပန္းေတြ ေပါက္ေနတာ ၾကည့္လွလိုက္တာ .. ကြ်န္မမွာ ခုန္စြခုန္စြနဲ ့ အဲသဇင္ေတြကို ၾကည့္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အရသာ တစ္မ်ိဳးဘဲ .. (ကြ်န္မတို ့ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာက သဇင္ပန္း အရမ္းေပါပါတယ္)
တစ္ခါတစ္ေလ လူနာလဲ ရြာထဲမွာလိုက္မၾကည့္ဘူး .. အေဆာင္ကို တန္းျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ဆို အေဆာင္မွာ ကြ်န္မတို ့ တစ္ခုခု လုပ္စားၾကတယ္ .. မိန္းကေလးကလဲ နည္းတာေၾကာင့္ ဘာလုပ္လုပ္ ကြ်န္မက ပါေလရာေပါ့ .. ကြ်န္မခ်က္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မလက္ရာကိုဘဲ ယံုၾကည္လို ့ထင္ပါရဲ ့ ေတာ္ရံု မခ်က္ခိုင္းဘူး .. ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္မခ်က္ျပီဆို တစ္ေယာက္မွ ေကာင္းေကာင္းမေနရဘူး .. ေတြ ့တဲ့သူအကုန္ခိုင္းတာေၾကာင့္ ကြ်န္မကို ဗိုလ္ကေတာ္ ဟင္းခ်က္နည္းအတိုင္းဘဲတဲ့ .. း)
တစ္ခါတစ္ေလ အေဆာင္မွာ ကြ်န္မတို ့ စြန္လႊတ္ၾကတယ္ .. တစ္ခါတစ္ေလ ကန္စြန္းဥ တူးျပီး ျပဳတ္စားၾကတယ္ .. တစ္ခါတစ္ေလ ေျမပဲေတြႏႈတ္ျပီး ျပဳတ္စားတယ္ .. တစ္ခါတစ္ေလ ရံုးက အကိုေတြ ရြာထဲမွာ ေကာင္မေလးေတြ သြားရွိတ္ရင္ ကိုးလို ့ကန္ ့လန္ ့ ကြ်န္မ ပါတတ္တယ္ .. တစ္ခါတစ္ရံ ဒူးရင္းပင္ေတြေအာက္မွာ ဒူးရင္းသီးေတြ စားတတ္တယ္ .. တစ္ခါတစ္ေလ မင္းဂြတ္သီးေတြကို အက်ီ ၤေတြ ေပတဲ့အထဲ စားၾကတယ္ .. တစ္ခါတစ္ရံ ကြမ္းသီးပင္ေအာက္မွာ သြားထိုင္တတ္ၾကတယ္ .. တစ္ခါတစ္ရံ ရြာထဲမွာ လူနာေဆးသြားကုၾကတယ္ .. တစ္ခါတစ္ရံ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ဘုရားဖူးထြက္ၾကတယ္ .. တစ္ခါတစ္ေလ ေရတံခြန္ေတြဘက္ သြားတတ္ၾကေသးတယ္ .. တစ္ခါတစ္ေလ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ သီခ်င္းေတြဆုိတတ္ၾကတယ္ .. တစ္ခါတစ္ရံ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြ လိုက္ဖမ္းတတ္ၾကတယ္ .. ဒါ ကြ်န္မတို ့အဖြဲ ့ရဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အပန္းေျဖနည္းေလးေတြပါ …
(ထား၀ယ္ MSF အလြမ္းေျပေလးပါ)
